Nieraz pewnie czułeś się samotny nawet wtedy gdy wokół Ciebie tłum ludzi. Może czułeś jakąś pustkę…Pomyśl tylko, co więc mogą czuć osoby, które nie są w stanie ruszać żadną częścią swojego ciała, nie mogą mówić, nie mogą krzyczeć, ale nadal słyszą, czują, rozumieją, wiedzą co się wokół nich dzieje, ale nie mogą w żaden sposób zareagować! Co Oni odczuwają leżąc lub siedząc na wózkach, gdy wokół nich cisza (może jedynie w tle gra radio lub telewizor), ale nikt do nich nie mówi, nie opowiada o ciekawych rzeczach. A może zupełnie przechodzi obojętnie i nawet nie powie „dzień dobry”. Właśnie Ty możesz to zmienić. Możesz sprawić, że te osoby poczują się szczęśliwsze, potrzebne, a może nawet na ich twarzach pojawi się uśmiech.

Ja już wiem, ile radości może Im sprawić czytanie książki czy artykułu z dziedziny, która ich interesuje. Wielokrotnie widziałam „iskrzące się” oczy podopiecznych, gdy opowiadałam o tym co mnie tego dnia spotkało, pytałam o radę (choć najczęściej nie otrzymywałam odpowiedzi) czy po prostu byłam przy nich. Nieraz w milczeniu trzymając za rękę patrzyliśmy przez okno.

Matka Teresa z Kalkuty mówiła „Największą chorobą jest dzisiaj czuć się niechcianym, niekochanym, wyrzuconym poza nawias społeczeństwa”.

Osoby „zamknięte w więzieniach swoich ciał” potrzebują Ciebie, Twojego czasu, Twojego zainteresowania, Twojej bezinteresowności, Twojej obecności.